"Going Home" A Story of Conversion of former member of United Methodist Church

Mapagpalang umaga po sa inyong lahat!

Ako po si RONILYN RAGUINDIN ARABIT, 18Y/O mas kilala bilang "Len".

Lumaki ako sa piling ng mga Metodista-Protestante. Nakafocus at direkta lagi sa Panginoong Hesus. Ngunit noong ako'y sanggol, bininyagan po ako sa Simbahang Katolika.

Ang papa ko ang katoliko sa aming pamilya. Ang mama ko ang Methodist. Nag-usap sila noon na kaming 3 magkakapatid ay bibinyagan sa Simbahang Katolika pero magsisimba kami kasama ang aming ina sa simbahang metodista.

Noong bata ako, madalas akong nagtatanong bakit hindi namin kapiling si papa kapag nagsisimba. I envy those child who have their father and mother beside them. Every time we go home, I always ask my father, "Bakit hindi ka sumasama sa amin?" Sinasabi niya sa akin na masyado pa akong bata at hindi ko maiintindihan.

Actually, bata pa lang ako, hindi ko alam ang isasagot sa tanong na ito, "anong religion mo?" Kung pwede lang isagot na dalawa relihiyon ko, gagawin ko. Ayaw ko kasing mamili. Alam kong marami pa akong hindi nalalaman, wala pa akong karapatang mamili.

When I was in elementary, gumagamit na ng rosaryo ang iba kong kaklase. Binigyan kami noon ng libreng rosaryo at dinasal yun. Nagsama-sama kaming magkaklase na hindi marunong gumamit, lahat kami mga protestante pero bago pa magsimula, tumabi ako sa isa kong kaklase na marunong gumamit ng rosaryo at sinabayan ko siya, may hawak din ako na maliit na libro para masabayan ang kanilang binibigkas. Hindi ko naman alam noon na bawal pala sa metodista ang paggamit at pagdarasal ng rosaryo. Ngunit wala akong maramdamang mali sa ginawa ko.

Sa simbahang Metodista, hinihiwalay ang mga bata habang nagbabahagi ng salita ng Diyos ang pastor. Nasa bahay-kubo kami noon malapit sa kapilya, kasama ang isang deaconess namin. Tungkol sa kapanganakan ng Panginoong Hesu-kristo ang aming tinatalakay, sa bandang huli pagkatapos niya isalaysay ang kwento, nagtanong siya kung may mga katanungan kami. Mahiyain ako noon ngunit naglakas loob akong tumaas ng kamay. Tinanong ko kung mayroon din ba siyang alam kay Maria na ina ni Jesus. Kung sino magulang ni Maria, saan siya nagmula. Ngunit nadismaya lang ako ng sinabi sa akin na,  

"Hindi na importante yun, ang mahalaga ay ang tungkol sa ating Panginoong Hesu-kristo, sa kanya lang tayo dapat magpokus."

 

Hindi na ako nagsalita muli at ngumiti na lang bilang pagrespeto sa kanya dahil siya ang aming guro noon sa bible study. Sinabi ko na lang sa sarili ko na, tama na naman siya, mas importante nga naman na mas kilalanin ang Panginoong Hesus at wala ng iba.

Naguluhan talaga ko sa panahong ito, dahil ang katoliko at metodista ay may iisang Diyos lang na sinasamba. Pero may mga pagkakaiba pa rin. Ito ba ang dahilan kung bakit hindi lumilipat si papa ng relihiyon? kaya ba mas gusto niya na manatili sa bahay at manood ng misa sa tv at sabayan ang paulit-ulit lang na kanta kasama ang gitara niya kaysa makapiling kami sa simbahang metodista-protestante?

Dumating na lamang sa punto na ginawa ko ang lahat para maging aktibo sa simbahang metodista para ipakita kay papa na maganda naman ang ginagawa namin. Masaya magpraise and worship. Sobrang mahiyain talaga ko noon pero para sa Panginoon, inaalis ko yon... kaya kong sumayaw, kumanta, umarte, magdrawing.. kahit ano basta para sa Panginoon, ganyan ako pinalaki ng mga metodista. Ginawa ko rin ito para maingganyo na rin si papa na sumama na sa amin. Lagi ko itong ipinagdarasal kaso hanggang ngayon hindi nangyari.

Masaya ako sa kinalakhan kong simbahan ngunit hindi naaalis sa akin lahat ng mga katanungan kong hindi ko naman matatagpuan kung nasaan ako ngayon. Sinubukan kong tanungin mga kaklase kong katoliko, ngunit hindi rin nila alam ang isasagot sa akin. Hindi nila kayang ipaliwanag. Minsan nagtanong ulit ako kay papa, at dahil sa pagdedepensa niya sa simbahang katolika, alam kong walang maling ginagawa ang simbahan na ito. Lalo na't may tiwala ako kay papa at hindi siya magsisinungaling. 

Pero sa bandang huli ng aming pag-uusap, tinatong niya ako kung masaya ako sa metodista. I told him that I’m happy serving God with the actions they're doing especially through talents and music. Papa told me, don't ask more, maguguluhan ka lang. Okay ka na dyan. Masaya ka na. Okay na yun.

Alam kong masaya si papa para sa amin. Hindi naman kami naligaw ng landas eh. Lagi naman kaming masaya sa bahay. Ayos ang relasyon namin sa bawat isa kahit hiwalay siya ng relihiyon.

Balak ko ng magpaconfirm as official Methodist noong ako'y nasa 3rd year HS, kaso hindi natuloy dahil kasabay ng activity ng girl scout. Hindi ko naman pwede ipagpalit iyon dahil naka-oo na ako na sasama ako, ayoko masira tiwala sa akin noon lalo na't ako ang leader nila. Hindi naman sa ipinagpalit ko ang Panginoon, baka lang hindi ito ang tamang araw para doon.

After 1 year, dumating na ulit ang time para sa confirmation class, sa kasamaang palad, hindi ulit natuloy. Inaaayos ko kasi magiging kinabukasan ko sa kolehiyo. 

  I felt sad lalo na't isa na ako ngayon sa inaasahang kabataan sa aming kapilya, umuunti na rin kasi ang mga kabataang nagsisimba. Gusto kong tulungang maibalik ang sigla ng simbahang- metodista sa amin. Mula dito, nangako ako, last na ito, next year kailangang maconfirm ko na ang religion ko. Para hindi na rin ako maguluhan.

Cluster 2 Methodist Youth  Summer camp election  2011, nahalal ako bilang secretary.

Ito ay bago ako pumasok sa kolehiyo. Dumating ang June, at nagkaroon ng problema. NagROTC kasi ako, at every sunday yun. I can't go home and go to church. Okay naman dahil mayroon kaming misa before training pero nakakamiss pa rin yun nasa simbahan ka mismo nagseserve. Hindi ko rin magampanan ang tungkulin ko bilang secretary. Kapag may meeting ng sabado, dun na lang ako bumabawi.

 Kapag available ako at nataong may meeting, dadalo ako, kahit saan pa yan. Dito rin ako natutong maging matapang pumunta sa mga lugar na hindi ko pa napupuntahan. Kahit hindi ko naman talaga alam, alam kong makakapunta pa rin ako dahil hindi ako pababayaan ng Diyos. At para sa kanya ang ginagawa ko. Dahil din dito hindi na rin ako nakakauwi sa amin. Nasa dorm kasi ako ng monday- friday. sunday- rotc, sat.- kung may gawain ang samahan ng mga metodista, dadalo ako. Gagawin ko ang lahat kapalit ng tiwalang binigay nila.

Kalagitnaan ng semester, niyaya ng isa kong classmate yung roomate ko para dumalo ng concert nila sa Simbahang Katoliko. Tinanong ko ung classmate ko bakit hindi niya ako iniimbita. Alam daw niya kasing hindi ako katoliko. Hindi naman sumama loob ko, besides sinabihan naman niya ko na sumama if gusto ko. Tama naman siya, hindi ako katoliko. Hindi na sana dapat ako pupunta kaso mapilit ung roomate ko, wala kasi siyang makakasama, hindi rin niya alam ang lugar.

Habang nanonood ako sa concert na iyon. Naalala ko ang first and last time na magkakasama kami ng pamilya ko sa loob ng simbahan dahil din kasi yun sa concert, napilitan lang si mama noon. Nakakapagtaka kasi alam kong sobrang tagal na iyon pero naaalala ko pa rin. Nakakatuwang maalala ang mga iyon. Sobrang nagpapasalamat ako sa classmate at roomate ko dahil napangiti talaga ako ng gabing iyon.

Nang nakauwi na kami, nabanggit sa akin ng roomate kong gusto niya maging bahagi ng grupong pinanood namin. Bukod sa magaling silang umawit, mukhang mababait pa ang bawat miyembro nito. Sinuportahan ko siya sa kanyang desisyon, aktibong kabataan naman siya sa dati niyang parokya, walang problema sa kanya, katoliko naman siya. Maganda rin iyon dahil hindi na siya nakakauwi sa kanilang probinsya kapag pasukan. Dahil dito, sinabi ko iyon sa classmate ko, natuwa naman siya. Sinabi ko na tulungan niya ang roomate ko. 

Kaso everytime na pupunta siya doon para kumanta sa misa, nagpapasama siya sa akin. Hanggang 5pm ako sa school kya nasasamahan ko naman siya sa 8pm choir service for the Holy Mass. Minsan may nagsabi sa akin na sama na rin ako sa kanila... nasabi ko na lang na--- hindi po ako katoliko.

Nakakapanibago talaga! Hindi ako sana'y makakita ng mga imahe, tapos lahat sila nagsisign of the cross, ako lang hindi. Nasabi ko minsan, bakit ba ako narito? Hindi talaga maluwag pakiramdam ko pero masaya pa rin ako.

Nasanay na akong itanggi na katoliko ako,

Samantalang hindi pa rin naman ako confirm na methodist. Bumalik lahat ng tanong ko sa mga katoliko. Nawala na ito dati kaso habang tumatagal ako sa grupong iyon bumabalik lahat. Hanggang dumating sa point na, nagpaalam ako sa kanila, "Pwede po ba akong sumali sa inyo, for 10 sundays? Gusto ko pong subukan maging active catholic. Masaya akong pumayag sila kaso that time kasi ayaw na ng roomate ko, ung classmate ko naman, nabawasan ang pagiging active dahil sa parents. Pero kahit ganoon seryoso ako sa sinabi ko, kahit hindi ko kilala ng lubusan ang mga tao doon, alam kong may dahilan kung bakit ako napasama dito. 

I never try being a catholic. I never listen to them. Maybe this is the time to answer all my questions. After that 10th sunday, magdedesisyon ako ng relihiyon ko. I want to be fair kaya alam kong tama itong gagawin ko. Lumaki ako for almost 17 years sa methodist, at ginusto kong subukang maging katoliko atleast for 3 months bago ulit ang confirmation class sa methodist. Hindi ko binanggit kanila mama at papa ang ginagawa ko. I want to decide on my own. I set a date- before I turn 18y/o, I want to be clear. Hindi ko na kailanman babaguhin ang desisyon ko, once na sumalang ako sa confirmation -Its either to continue being a methodist forever or choose to be catholic forever. 

In short, pinagsabay ko- doing my task as secretary in cluster 2 and being active member in a catholic group which is Family Rosary Crusade Youth Ministry. Kahit Monday to Friday na nilalaan ko lang sa school, minsan nadadagdagan din for attending Marian assembly, catechetical, or even choir service.

Dumating na rin sa point na natapos na ang rotc ko at pwede na akong bumalik sa amin kapag Sunday. Ang ginawa ko, sinusubukan ko ng umuwi ng Saturday para babalik ulit ako sa Manila ng Sunday afternoon. After ng service namin sa Methodist ng 10am, sa hapon babyahe ako para makaabot sa choir slot namin ng 5:00pm Manaoag Chapel at 8:00pm San Roque de Sampaloc Parish.

Minsan umuwi ako wearing my Scapular. Ttinanong ako ng kapatid ko, ''ano yan ate? bakit may suot kang domo na walang mukha?" then she laughed. I just said, "Scapular ang tawag dito at hindi domo." I never expain to her cause I know she will not take it seriously with her age now. 

Even my mother told me to remove it, nasa simbahan kasi kami at nakita niyang suot ko yun, sinabi niyang bawal daw yun sa methodist. Sa oras pala na ito, alam na ni mama na may sinalihan akong Catholic group sa manila. I respect her (like Jesus love and respect her mother, Mama Mary)

I removed it from my neck, actually mula ng binigay yun ng grupo sa akin that was the first time na inalis ko yun. Hindi ako nagalit kay mama, naiintindihan ko siya. 

 

Minsan din, while having a meeting in the cluster 2 officers, I'm wearing that scapular. Then one of them told me that, "bakit ka may ganyan? ano yan agimat? Diba sa katoliko yan? Baka matulad ka sa isa kong kakilala ngayon wala na sa piling ng mga metodista.. bahala ka." I suddenly felt sad. I really respect my 1st scapular, para sa akin si mama mary ang nirerepresent nun. I also felt sorry kasi hindi ko siya kayang ipagtanggol sa panahon na ito. Kahit papaano minahal ko rin ang mga tao na ito at tinuturing na pamilya. I just pray and ask for forgiveness for their acts. Ito lang ang kaya kong gawin.

Habang tumatagal lalo akong nahihirapan, sa FRC YOUTH natutuhan kong ipagtanggol ang Birheng Maria, Ina ng Diyos pero paano ko ngayon gagawin ang ginawa ni Hesus sa kanyang ina kung pipiliin ko maging katoliko, mahihiwalay ako sa aking ina, magkakaiba na kami ng paniniwala. 

Dumating ang araw na sinabi ko kay mama lahat ng natutunan ko sa aral ng simbahang katolika, ngunit hindi ko inaasahan ang nangyari... nagkasagutan kami, napaiyak ako. Tunay na mahirap ng baguhin ang mga nakasanayan na. Nasasaiyo na rin kung bibigyan mo ang sarili mo ng pagkakataon para magbago. Alam ng mama ko, na hindi ko na babaguhin kung ano man desisyon ang gagawin ko.

 Kahit ganoon, sinabi niya sa akin na pababayaan niya ko, hindi niya ipipilit kung ano ang gusto niya. At the first place, nag-usap na sila noon ni papa na hindi nila kami pipigilan kung ano man ang desisyon na gagawin namin patungkol sa relihiyon. Ganoon din naman ako sa kanya, mula ng nag-usap kami, alam kong hindi niya babaguhin ang gusto at paniniwala niya, yun na siya mula bata hanggang pagtanda niya eh sa aking pananaw. Kailangan ko na lang intindihin yun, kung gusto kong maging maayos lahat. 

I love my mother. Ayokong mag-away kami, ayokong magkaroon ng alitan, ayokong lumayo siya sa akin. From that day na nag-usap kami, I always pray na maging mapayapa na ang loob niya, there are times na ayaw niya kong kausapin o pansinin kapag umuuwi ako sa bahay. I understand her. I don't want this to happen pero alam kong may dahilan. Alam kong magiging maayos din lahat. 

Mula ng nagtanong ako sa deaconess namin noon, di na ako muli nagtanong pa sa kahit na sino sa simbahan tungkol sa mga taong nakapaligid kay Hesus noon. Ngayon, I just want to confirm who is Mama Mary to the Methodist?

 I asked our present pastor destined to our place, and honestly, I hate it! I hate those lies... and that's what makes my mind decide.

Oo, parehong iisang Diyos ang sinasamba ng Katoliko at Protestante pero magkaibang pagkakakilala sa Ina ng Diyos.

 I chose to be a catholic, for I love how Catholics approach Mother Mary so special. 

September 22, 2012 - Nagpakumpil na ako bilang isang ganap na katoliko. Gusto kong ipagpatuloy ang paglilingkod sa Diyos sa pamamagitan ng Birheng Maria. Nandoon din si mama, sinuportahan niya ako. Maayos na rin kami ngayon.

Gusto kong magpasalamat sa mga taong ginamit ng Panginoon upang makilala ko ang kanyang ina:

Kuya Pau- nagturo at gumabay sa akin ng turo ng simbahang katolika. Ngayon, ninong ko na sa kumpil. Thank you po, ninong! :)

Christian- naging daan para makilala ko ang Family Rosary Crusade Youth. Ngayon, bestfriend ko na. Thank you, best! :)

Ria- naging daan para bumalik ako sa mga katanungan ko mula nung bata pa ako. Thank you, roomate! :)

JB- nang nawala si classmate at roomate, nandyan ka lagi para samahan akong matuto. Isa kang tunay na kaibigan. Kung kailangan mo ng tulong, nandito lang ako. Handa akong tumulong. Thank you, JB! :)

FRC YOUTH- kayo ang tinuring ko na pamilya ko sa loob ng simbahan. Hindi ko man makasama ng kumpleto ang pamilya ko sa simbahan. Alam kong nandyan kayong lahat. Salamat sa pagtanggap niyo sa akin. Mahal ko kayong lahat! Thank you, San Roque de Sampaloc FAMILY ROSARY CRUSADE YOUTH MINISTRY!

Ronilyn was the girl on the right side of the photo, together with Bro.Paulo Magisa (FRC YOUTH President and National Core Group Officer), Bro. Josper Gaelo (FRC YOUTH Treasurer), and Bro. Jeffrey Moscordon (FRC National Core Group Officer)., this photo was taken last National Conference of FRC National at Tagaytay City.

                                                   

 >Ronilyn R. Arabit 

Former Methodist and now an active Catholic and FRC Youth Member